OASE91

Gernot Böhme onderzoekt welke betekenis het begrip sfeer heeft voor de theoreticus Pallasmaa en de praktiserend architect Zumthor. Wat hen bindt, is de centrale rol van de toekomstige gebruiker, een kritische houding ten aanzien van het modernisme, de nadruk op andere zintuigen dan alleen de visuele en het pleiten voor een wisselwerking tussen deel en geheel in het ontwerpproces, in tegenstelling tot een lineair ontwerpproces. Daarnaast delen zij een grote waardering voor het ambachtelijke. Er zijn ook verschillen. Voor Pallasmaa is embodied image een centraal begrip, voor Zumthor is het materiaal. Böhme plaatst een kritische kanttekening door te stellen dat het potentieel voor de architectuur van het begrip sfeer nog niet ten volle wordt benut. De architect werkt namelijk vanuit de meetkundige ruimte, maar volgens Böhme gaat het uiteindelijk om de ruimte van lichamelijke aanwezigheid.