OASE111

Musea zetten publieke ontmoetingen tussen bezoekers, objecten en verhalen in scène. Dat beperkt zich niet tot een tour door de tentoonstellingszalen, maar begint al bij een monumentale of drempelloze entree.

OASE 111 belicht historische en actuele mechanismen en motieven van dergelijke enscenering. De focus in de discussie over museumarchitectuur wordt zo verlegd: lang ging het vooral over (iconische) exterieurs en (goede) museumzalen, maar steeds meer museologische ontwikkelingen doen zich vandaag precies voor in de hele configuratie tussen stad/landschap en zaal. Zichtdepots herzien bijvoorbeeld de grenzen tussen front- en backstage. Gestreamde evenementen vinden een gelegenheidstheater in een vast auditorium, een vergeten hoek, of in een tijdelijke inrichting.

De essays in dit OASE-nummer speculeren over het belang van de architectonische enscenering van museumbezoek en museumactiviteiten, terwijl museuminstellingen hun rol herdenken binnen een versnellende evenementencultuur. De scènes van het museum worden niet op het typologische niveau van het museumgebouw onderzocht, maar verkend in een wandeling langs betekenisvolle plekken.